اشاره :

گزارش یک پرستار سوئدی که در بخش مراقبت های ویژه کار می کند، خطاب به مردمی که در سرتاسر جهان، پیشنهادهای پزشکان و پرستاران و کانون های بهداشتی دربارۀ در خانه ماندن و رعایت فاصله های اجتماعی، جدی نمی گیرند، در شبکه های اجتماعی کشور سوئد بازتابی گسترده یافته است.

این پرستار با انتشار تصویرهایی از بیماران کووید-۱۹ در زمان درمان می نویسد که بسیاری از مردم معنی قرارگرفتن در زیر یک دستگاه ونتیلاتور (رسپیراتور) را نمی دانند. اگر می دانستند با بیمارشدن و آمدن به بیمارستان، چه چیزی در انتظارشان خواهد بود، در خانه ها می ماندند و این ویروس مرگبار را جدی تر می گرفتند.

نوشته های این پرستار سوئدی را که می تواند برای بسیاری آموزنده  و آگاه کننده باشد، به زبان پارسی برمی گردانیم  و کم کم منتشر می کنیم .

من اینها را برای آدم هایی می نویسم که نمی دانند، رفتن زیر دستگاه ونتیلاتور به چه معنی است و اصرار هم دارند که باید به همۀ کارهای شان برسند.

اول از همه بگویم که ونتیلاتور یک ماسک اکسیژن نیست که بر روی صورت شما نصب کنند و شما هم در حالی که راحت لم داده اید، مشغول مطالعۀ روزنامه و مجلات روز شوید.

ونتیلاسیون برای بیماران کووید-۱۹ به معنی فروکردن دردناک یک شیلنگ به داخل گلوی است که تا زمانی که زنده بمانید یا بمیرید، در گلوی شما باقی خواهد ماند.

برای فروکردن این شیلنگ به گلوی شما، شما را بی هوش می کنند و به مدت ۲ تا ۳ هفته و بدون این که بتوانید  تکان بخورید، شیلنگ در گلوی شما می ماند. بیمار اغلب بر روی شکم خوابانده می شود و شیلنگی که از دهان او به لولۀ اکسیژن متصل است، با ریتم دستگاه ریه، به شما یاری می کند تا اکسیژن بدن تان را تامین کنید.

در این حال بیمار نمی تواند صحبت کند، نمی تواند غذا بخورد و یا هر کار طبیعی دیگری را انجام دهد. این دستگاه ونتیلاتور است که بیمار را زنده نگه می دارد. اگر بیمار احساس ناراحتی و درد بیمار کند ، پزشکان برای اطمینان از تحمل شیلنگ توسط وی و تا زمانی که دستگاه مورد نیاز باشد، به او داروهای مسکن می دهند.

این به این معنی است که بیمار در یک حالت کمای مصنوعی قرار می گیرد. یک بیمار جوان ۲۰ روز پس از قرارگرفتن در چنین وضعی، ۴۰ درصد از ماهیچه های خود را از دست می دهد، دهان و تارهای صوتی اش آسیب می بیند و دچار عوارض ریوی و قلبی ممکن می شود.

به همین خاطر هم هست که افراد سالخورده و افراد ناتوان چنین درمانی را تاب نمی آورند و می میرند.

بیایید باور کنید که خیلی از ما با چنین خطری روبرو هستیم. اگر نمی خواهید به اینجا بیایید، از خودتان محافظت کنید. باز هم می گویم، درمان بیماری کووید ۱۹ ، مانند درمان بیماری آنفلوآنزا نیست!

یک شیلنگ را برای رساندن غذای مایع از راه بینی یا پوست وارد معدۀ شما می کنند. بعد یک کیسۀ چسبناک را به باسن شما می چسپانند تا اسهال تان را جمع کند. لولۀ دیگری برای جمع آوری ادرار به شما وصل می شود. یک لولۀ نازک برای ورود مایعات و دارو به بدن شما وصل می شود. یک آ-لاین هم برای نظارت بر وضعیت فشار خون شما به بدن تان متصل می شود تا دوزهای دقیق محاسبه شدۀ دارو را به بدن شما برساند.

یک گروه از پرستاران، سی آر ان آ، و ام آ می بایست هر یک ساعت یک بار اندام شما را جابجا کنند و پتوی مخصوصی در زیرتان بگذارند که مایعی یخی در آن در جریان است تا به پایین آوردن دمای ۴۰ درجه ای بدن تان کمک کند.

خب … حالا چه کسانی آماده اند تا همۀ اینها را آزمایش کنند؟