بیاییم چشمِ تخیّلمان را باز کنیم، و در آفتابِ درخشان، در جایی از یک بیابان، ناگهان، در آسمانِ آبی، دسته ای لاشخوار را در حالِ پرواز ببینیم، که به جایی نمی روند، و همین طور در جا دور می زنند. با شناختی که از کیفیتِ زندگیِ کرکس ها دارید، چی به ذهنتان می آید؟ چه حدس می زنید؟ نگاهِ کنجکاوتان با دیدنِ کرکس ها در آن بالا، حالا در پایین، روی زمین، انتظار دارد چه ببیند؟

می بینم چند وقت است، اینجا، توی انگلستان، در یک طرف کسانی هستند که ثانیه ای چندهزار پوند به ثروتشان اضافه می شود [۱]، و در طرفِ دیگر، در مقابل هر نفر از آنها صدها نفر، و شاید خیلی بیشتر، کسانی هستند که مواجبِ یکماهه شان کفاف دو هفته معاششان را نداده است، و تا دو هفتۀ دیگر که مواجب یکماهه را می گیرند، اگر حدّ اقلّ برابرِ نصفِ آن مواجب را قرض نکنند، مشکلاتِ زندگیشان را قاضی الحاجات [۲] هم نخواهد توانست بدونِ توسّل به معجزه حلّ بکند.

«جاستین ولبی» (Justin Welby)، اسقف اعظم کنتربریِ (Archbishop  of  Canterbury) انگلستان که به مقامات ذیربط دولتی توصیه کرده است که با ایجاد تسهیلات وام های منصفانه، کار کرکس های قرض السّیئه را کساد کنند.

این را در همه جای دنیا، همه کس، کم و بیش می داند که وقتی کسی بخواهد مبلغی در حدود نصفِ دستمزدِ روزانۀ یک کارگر، یا حقوقِ ماهانۀ یک کارمند دون پایه قرض بکند، معمولاً سراغ بانک نمی رود. اگر خویش و آشنایِ از خودش بهتر حال و روزی نداشته باشد که پیشِ او رو بیندازد و از او قرض الحسنه [۳] بخواهد، و چیز نسبتاً قیمتی ای هم نداشته باشد که به ثلث یا ربعِ قیمت پیشِ یک سمسارِ بی رحم و بی انصاف گرو بگذارد، باید … باید چه کار کند ؟ کلمۀ «بیچاره» اینجاست که معنیِ اصلیِ خودش را پیدا می کند!

و اینجاست که می بینی از وقتی که در انگلستان هم، چه «راست»هایِ سابقاً اصیل و با اصولش، چه «چپ»هایِ اخیراً رَقیقُ الاِصالت و مُتِغَیّرُ الاُصولش، صلاحِ مملکتِ خویش دیده اند که زیرِ عَلَمِ «نظمُ نوینِ جهانی» [۴]، سنگِ انسانیت و دموکراسی را به سینه بزنند، وضع اقتصادیِ بیشترِ مردم که تعریفِ عزّت پسندی نداشت، کم کم دچارِ چنان پیسی ای شده است که …[۵]

دیوید راکفلر (Rockefeller)، بانکدار معروف آمریکایی، در ۱۴ سپتامبر ۱۹۹۴ در کنفرانس بازرگانی سازمان ملل متّحد گفته بود: «ما در آستانۀ یک تغییر و تحوّل جهانی هستیم. تنها چیزی که احتیاج داریم یک بحران بزرگ مناسب است تا ملّت ها نظم نوین جهانی را بپذیرند.»

که چی بگویم؟ … که بوی نفرت انگیزِ فقر در بیابانِ درماندگی به مشامِ کرکس هایِ بی نجابت و بی حیایِ جامعۀ نظام گسیختۀ «پول مدار» [۶] خورده است و از هر طرف به پرواز درآمده اند و دورِ درمانده هایِ بی آه در بساط را گرفته اند و خودشان را در آگهی هایِ رنگین و آهنگینِ پُرنیرنگشان در تلویزیون های تجارتی به اسم های بیچاره فریبی معرّفی می کنند که معنی همۀ آنها توی عبارتِ «قرض بی تشریفاتِ فوری» جا می گیرد .

چرا می گویم «قرض» و نمی گویم «وام» ؟ برای اینکه «وام» معمولاً به مبلغ هایی می گویند که بوی درماندگی و بیچارگی نمی دهد و آدم می تواند با آنها خانه یا اتومبیل بخرد، یا  کار و کسب راه بیندازد. امّا قرض مثلاً به مبلغی می گویند که با آن بشود مَعاش یک خانوادۀ پایین طبقۀ چهارنفری را برای یک تا ده روز تأمین کرد، یعنی ۵۰ تا ۵۰۰ پوند .

و این ۵۰ تا ۵۰۰ پوند مبلغی است که یکی از معروف ترین کرکس های بیابانِ پیسیِ «اقتصادِ تبعیضی» به درمانده ها قرض می دهد، با این توضیح که: «۵۰۰ پوند قرض می کنید و ۱۲ ماهه، هر ماه ۷۹ پوند و ۹ پنی می پردازید.» ؛ یعنی اگر من ۵۰ پوند یکماهه قرض کنم، سر ماه باید ۴۴ پوند و ۹ پنی بهره روش بگذارم و بدهم به یکی از کرکس های رِباخوارِ فقیرخوارِ زنده خوار!

من به این وضعِ اجتماعی می گویم نظام گسیختگی اقتصادی در عهد پول پرستی .

پی نوشت ها :

۱. سرمایه دارهای بزرگ به کنار، این طور که آدم در اینترنت می بیند، ورزشکارهای حرفه ای هستند که درآمد روزانه شان بین ۱۰۰ هزار تا ۳۰۰هزار دلار است، یعنی در ۲۴ ساعت دقیقه ای در حدود ۱۵۰ دلار پول می افتد توی حسابشان.

۲.«قاضی الحاجات» به معنای «برآرندۀ نیازها»، چنانکه در لغتنامۀ دهخدا آمده است، «نامی از نامهای خدای تعالی» است، و همین طور «حلّال المشکلات» و «مسبّب الاسباب».

۳.«قَرض ُالحَسَنه»، یعنی وام بدون بهره. امّا کرکسهای رباخوار قرضی که می دهند، بهره اش گاهی از مبلغی که قرض می دهند، خیلی بیشتر است. گویا این جور قرض را «قرض السّیئه» می خوانند.

۴. در یکی از نامه های اخیر، در اشاره به «نظم نوین جهانی» گفتم که «جورج بوش بزرگه»، چهل و یکمین رئیس جمهوری آمریکا و رئیس سابق سازمانِ «سی آی ای»، در یک سخنرانی، در اشاره به جنگ آزادی بخش انرژی در «کویت»، آغازِ عصرِ «نظم نوین جهانی» را این طور اعلام کرد: «چیزی که در معرض خطر قرار گرفته است، نه فقط موجودیت یک کشور کوچک، بلکه یک آرمان بزرگ است: آرمان نظم نوین جهانی که در آن ملّت های مختلف با هدف مشترک به هم می پیوندند تا به آرزوهای عمومی بشریت، یعنی صلح، امنیت، آزادی، و حاکمیتِ قانون تحقّق بخشند.»

۵. سخنرانی دیوید راکفلر در باره ی بحران مورد نیاز « استقرار نظم نوین جهانی » را در این نشانی زیر بیابید :

https://www.metabunk.org/debunked-all-we-need-is-the-right-major-crisis-and-the-nations-will-accept-the-nwo.t1741/

۶. «پول مدار» را شاید بتوانیم به معنی نظامی به کار ببریم که معیار همه چیزش «پول» است، نظیر کلمه های مرکّب «دین مدار»، «اخلاق مدار»، «قدرت مدار»، و « ظلم مدار».

برگرفته از : پایگاه بی بی سی (با ویرایش)