ایرانیان به سنت دیرین کهن، در آغاز نوشدن سال، سفره‎ی نوروزی می‎گسترانند. سفره‏ ی نوروزی، همه‎ی نماد‎های آفرینش مادی را در بر دارند. البته امروز، مفاهیم اصلی آن با گذشت هزار‎ه‎ها از یاد رفته‎اند اما نماد‎ها هم‌چنان پا بر جا مانده‎اند. بر اثر نا آگاهی پاره‎ای از به اصطلاح پژوهندگان و روشن‎فکر‏نمایان، چندی است که بحث بر سر هفت‏ سین یا هفت ‏شین، در گرفته که به گفته‎ی حافظ :

چو ندیدند حقیقت، ره افسانه زدند

به باور کهن ایرانیان، اهورامزدا، پس از بی‎هوش شدن اهریمن، دست به آفرینش مادی می‎زند. بدین‎سان، از زمان بی‎کران، زمان کران‎مند می‎آفریند تا در هنگام مناسب آن را به جنبش درآورد. او در شش بار، نخستین نمونه‎های شش پدیده‎ی اصلی آفرینش، یعنی آسمان، آب، زمین، گیاه، جانور و انسان را می‎آفریند. البته میان این گاهان آفرینش، میلیون‌ها یا میلیاردها سال فاصله بوده است.

سالگرد آفرینش‎های شش‏گانه به جشن‎های « گاهن‎بار» یا گهن بار، معروف‎اند. این جشن‎ها عبارتند از :

1. آفرینش آسمان ( مدیوم رزگاه ) که معنای آن میانه بهار است و مربوط به آفرینش آسمان می‎باشد که در ماه اردی‌بهشت قرار دارد.
2. آفرینش آب ( مدیوشم‎گاه )، که معنای آن میانه‎ی تابستان است و مربوط به آفرینش آب می‎باشد و در تیر ماه قرار دارد.
3. آفرینش زمین ( پتیه‎شهیم‎گاه ) که معنای آن گردآوری غله و مربوط به آفرینش زمین در شهریور ماه است.
4. آفرینش گیاهان ( ایاسیریم‎گاه ) که معنای بازگشت به خانه و مربوط به آفرینش گیاهان است و در مهر ماه قرار دارد.
5. آفرینش جانوران ( مدیاریم‎گاه ) که معنای آن میانه‎ی سال و مربوط به آفرینش جانوری و در دی ماه است.
6. آفرینش مردمان ( هم سپه مدیم‎گاه ) که معنای آن حرکت همه‎ی سپاه و مربوط به آفرینش انسان در روز‎های پایانی سال است.

اهورامزدا ، آسمان را روشن و بی‎کران می‎آفریند.

نمونه‎ی نخست آب : قطره‎ای است به پهنای همه‎ی آب‎ها

نمونه‎ی نخست زمین : زمینی است گرد و هموار، بدون هر گونه پستی و بلندی

نمونه‎ی نخست گیاه : یک شاخه است که در برگیرنده‎ی همه‎ی گیاهان است.

نمونه‎ی نخست چارپایان سودمند : گاو « ایوداد» یا « ایوک داده» است که در کرانه ی راست رودخانه‎ی دایی‎تی‎نیک در ایران‏ویچ آفریده شد.

نمونه‎ی نخست انسان : گیو‎مرث یا زنده‎ی میرا بود. اهورامزدا، او را در کرانه ی  چپ رودخانه‎ی دایی‎تی‎نیک در ایران ویچ آفرید. آفریدگار، گیومرث را برای یاری به خود، آفرید.

هم‎چنین، به باور کهن ایرانیان، اهورامزدا، امشاسپندان را که جلوه‎هایی از ذات او هستند، می‎آفریند. امشاسپند، به معنای ورجاوند جاودانه است. تعداد امشاسپندان، شش تاست که عبارتند از : بهمن (منش خوب یا نهاد نیک)، اردی‎بهشت (بهترین اشه یا ارته «راستی») شهریور (شهریاری آرمانی یا توانایی مینوی آرمانی یا آرمان شهر) سپندارمذ یا اسفند (خردکامل)، خرداد (رسایی و کمال) امرداد (جاودانگی و نامیرایی). از میان امشاسپندان یا جلوه‎های ذات اهورامزدا، سه امشاسپند نرینه و سه امشاسپند، مادینه ‏اند. سپندارمذ، همراه با خرداد و امرداد، سه امشاسپند مادینه‎اند.

بدین سان، در آیین ایرانیان کهن، عدد شش که نشان دهنده‎ی شش‎ گاه آفرینش و نیز شمار امشاسپندان بود، عدد مقدس دانسته می‎شد. اما با برپایی دین ـ دولت ساسانی و جایدادن اهورا مزدا یا ایزد سروش بر سر فهرست امشاسپندان،شمار آن را به هفت رسانیدند و رفته‎رفته عدد هفت، جای عدد شش را گرفت و …

چنین بود که سفره‎ای که ایرانیان در سال نو می‎گسترانند و نماد‎های آفرینش ۶ گانه‎ی استومند (مادی) را بر آن می‎نهادند، رفته‎رفته با جای‎گزین شدن عدد ۷ به جای عدد ۶، نام هفت به خود گرفت. بعد‎ها که مفاهیم اصلی از دست رفت و به جای « مغز» در درازای هزاره‎ها، «پوست» بر جای ماند، سفره‎ی نوروزی که دارای مفهوم ویژه و ژرفی بود، دچار دگرگونی شد و سرانجام با نام « هفت‎سین» به ما رسیده‎ است.

بر سر این سفره، آسمان (در نماد آینه)، آب ( نماد رویش زندگی نباتی و جانوری )، خاک (به گونه‎ی بستر رویش گیاه)، گیاه (در قالب سبزه)، جانور (به گونه‎ی ماهی)، و انسان‎های گردآمده بر کنار آن ،که نشان دهنده‎ی شش گاه آفرینش‌اند، حضور دارند.

سفره ی  هفت سین

بی گمان ، دیگر اجزای این سفره که امروزه از اصل خود، دور افتاده و بدین گونه پس از گذر هزاره‎ها به ما رسیده، دارای مفاهیم ویژه ‎اند.

سیب، به عنوان نخستین میوه‎ای است که مردم این فلات بدان دست یافتند و این میوه از سوی یهودانی که پس از آزادی از سوی کوروش بزرگ در ایران می‌زیستند، به یهودا برده شد، در آن جا میوه‌ی خدایی شد، به تورات ( عهد عتیق ) راه یافت و از آن‌جا، به عهد جدید ( انجیل ) نیز راه یافت.

سرکه، نخستین فرآورده‎ی صنعتی ایرانیان در قالب تولید انبوه بود. البته می‎دانیم که سرکه، از فراگشت تولید انگور به شراب و سپس دگرگشت شراب به سرکه، به دست می‎آید.

 سبزه (گندم ) که به گونه‎ی سنتی، به عنوان نماد آفرینش گیاهی به کار می‎رود ،بی تردید، نخستین دانه‎ای بود که ایرانیان توانستند آن را به گونه‎ی سازمان یافته‎، بکارند و بدروند و …

سپند یا اسپند را می‎توان به گونه‎ی نخستین « گندزدا» دانست که ایرانیان آن را شناختند و برای گندزدایی و برطرف کردن بو‎های ناخوش به کار گرفتند. ارزش آن برای زمان‎هایی که انسان و دام در کنار هم زندگی می‎کردند، بسیار زیاد و حتا در مواردی حیاتی بود.

تخم مرغ که آن را رنگ می‌کنیم و بر سر سفره‌ی هفت‌سین می‌نشانیم، نماد « حامل هستی » است به گفته‌ی دیگر، هستی پنهان است که در یک مدت معین و در دمای معین، به زندگی بدل می‌شود.

این نماد از راه آیین مهر به آیین مسیحیت راه یافتهو مسیحیان بی این که به رمز و راز آن آشنا باشند، در جشن عروج مسیح (عید پاک )، آن را همراه خرگوش، نماد این جشن ساخته‌اند …

سکه نیز ، بعد‎ها که بازرگانی رونق گرفت و شهر‎نشینی افزون‎تر شد و رفته‎رفته، پول در زندگی مردمان، جایگاه ویژه‎ای یافت، بر سر این سفره راه پیدا کرد و…

 از این رو، شایسته است در تزیین و چیدمان سفره‎ی هفت‎سین، به رمز‎ و رازهای آن، بیش‎تر توجه کنیم و عوامل اصلی آن را در نظر گیریم .

برگرفته از : پایگاه ایران بوم