ایران عزیز، خانه ی ماست                              میهن، وطن، آشیانه ی ماست

این خانه ی شش هزارساله                                 از ماست به موجبِ  قباله !

آن روز که خاکِ آن سرشتند                              بر سنگ قباله ‏اش نوشتند [۱]

وین کهنه قباله را  گواهان                                 هستند  مِهان  و  پادشاهان

از کوروش و اردشیر و دارا                                 میراث  رسیده  است  ما  را

سنگی که درین بِنا بکارست                              از خانه خدا  بران  نگارست

خشتی که فتاده بر زمین است                          از  خون دلاوری عجین است

دشتی نه ، که نیست رزمگاهی                   راهی نه ، که نیست شاهراهی

از ساحل هیرمند تا وخش [۲]                        رستمش سپرده با پی رخش

می جوی نشانه ‏ها به هر مرز                     از خسرو و طوس و گیو و گودرز

می کاو زمین و بین به هر گام                       شمشیر  قباد  و  خُود  بهرام

در هر قدمی  و  هر بدستی                       پایی  بفتاده  است  و  دستی

آن کوه که بنگری به هامون                            پرورده به دامن آفریدون [۳]

آن قلّه که برده سر بر افلاک [۴]                     آورده به بند پای ضحّاک

آن  بحر  مهیب  بی‏ کرانه                             خورده است ز شاه تازیانه [۵]

آن    بارگه   بلندبنیاد                                  از  خسرو  دادگر  کند  یاد [۶]

آن صفّه مقام شهریاری است                       وان بُقعه مزار نامداری است

این ناموران و  پاک جانان                         بخشنده سر  و  جهان ستانان

از  کوشش و  کار  و  دانش و  داد              کردند   چنین   خجسته بنیاد

با نام نکو جهان سپردند                           رفتند و  به  دیگران  سپردند

پس دست به دست از پدرها                   گردید  و ،  رسید  با  پسرها

امروز که ای ستوده فرزند                      هستی تو بر این سرا خداوند

«غافل منشین نه وقت بازی ست            وقت هنرست و سرافرازی ست» [۷]

از   پا  منشین  و  جا نگه‏دار                      گر  سر بدهی  سرا  نگه‏دار

این  پند  شنو  ز  خانه  بردوش                 ور  خانه  بود خرابه  ، مفروش

پی نوشت ها :

*هنگامی که سپاهیان روس و انگلیس سراسر ایران را فرا گرفته بودند و رئیس الوزرای دانشمند وقت (مرحوم محمد علی فروغی) بناگزیر در تنظیم قراردادی اهتمام می‏فرمود، این اشعار گفته شده است . (مهرماه سال ۱۳۲۰ شمسی).

1. اشاره است به کتیبه‏های گوناگون شاهنشاهان ایران در اعصار مختلفه.

2. آمودریا (جیحون) را ایرانیان در قدیم «وَخش» می‏نامیدند چنان که هم اکنون نیز یکی از شعب این رود «وَخش آب» نامیده می‏شود.

3. البرز کوه

4. دماوند

5. خشیارشا در لشکرکشی به یونان فرمان داد بر تنگه ی داردانل دو پل بستند. موج دریا  پُل‏ها را خراب کرد. شاه در خشم شد و حکم کرد دریا را تنبیه کنند و سیصد شلاق بزنند !
6. ایوان مدائن
7. این بیت از نظامی گنجوی

برگرفته از : مجله ی یغما ، شماره ی ۴۱ ، مهر ماه ۱۳۳۰ .