اشاره :

ششم خردادماه ۱۳۹۴ ، روز تولد حضرت ابوالفضل عباس (ع) به افتخار جانبازان دفاع مقدس از ایران در برابر یورش عراق ، « روز جانباز » نامیده  شده است . برگزیدن چنین روزی برای بزرگداشت جانبازان سرفراز ایران زمین ، از آنجا که حضرت عباس (ع) به عنوان «نماد فداکاری» حتا در نزد ارمنیان و دیگر دینداران از احترام برخوردار است ، انتخاب خوبی است . به یاد داشته باشیم ، شاعر بزرگی چون فردوسی با سرودن «شاهنامه» ، بزرگداشت یاد مدافعان از ایران را به عنوان یکی از وظیفه های بزرگ خود در سرودن «شاهنامه» به جای آورد . کودکان و نوجوانان و جوانان از راه شناخت پهلوانان و قهرمانان دفاع از ایران ، شناخت و انگیزه و ضرورت دفاع از میهن را می آموزند و هرگونه ساده نگاری و کاهلی ما ایرانیان در این زمینه ، زمینه ساز شکست ایران در آوردگاه های نبرد با بیگانگان خواهد بود . به یاد داشته باشیم که هر یک از شهیدان و جانبازان و اسیران دفاع مقدس بر گردن ما ایرانیان حقی دارند که  بزرگداشت کوشش ها و جانفشانی های آنان ، کمترین کاری است که ما باید به انجام برسانیم  . آمارهای رسمی از وجود «۲۲۱ هزار شهید، ۵۵۴ هزار جانباز و ۴۲ هزار اسیر » [ ۱ ] در این جنگ خبر می دهند که این تنها گوشه ای از آسیب هایی را نشان می دهد که ایران در جنگی نابرابر با عراق و ۳۵ کشور حامی او ، متحمل شده است . در ادامه خاطره ای را به قلم محمدعلی اثنی عشری می خوانیم که نشان دهنده ی شکل گیری فاجعه ای است که آن را « فراموشی تجربه ی دفاع هشت ساله از ایران » می توان نامید . به راستی از خود بپرسیم ، با این وضع ، نسل جوان ایران با کدام دستمایه و انگیزه ، می خواهد در درازای دهه های آینده از کشور و ملت خود دفاع کند ؟

« خاطره ی یک جانباز شیمیایی » ، نوشته ی محمدعلی اثنی عشری

 ۱

جانبازی شیمیایی در خاطراتش چنین گفته است : « تاکسی ای که مرا از ترمینال جنوب تا خانه ام آورد ۱۰۰ تومان بیشتر گرفت. چون می گفت باید ماشینش را ببرد کارواش . گرد و غبار لباس خاکی من را می خواست بشوید !!!

همان روز باید می فهمیدم که چه اتفاقی افتاده !

اما طول کشید …

زمان لازم بود …

همین چندی پیش آژانس گرفته بودم تا بروم جایی . راننده پسر جوانی بود که حتی خاطره ی به صدادرآمدن آژیر خطر را هم در ذهن نداشت . ریه هایم به خاطر هوای بد تحریک شد و سرفه ها به من حمله کردند. از حالم سوال کرد .

 کم پیش می آید که وضعیت جسمانی ام را برای کسی توضیح بدهم …اما آن شب انگار کسی دیگر با زبان من گفت …گویی قرار بود من چیزی را درک کنم و بفهمم با تمام وجود …!!!

 گفتم که جانباز شیمیایی هستم و نگران نباشد و این حالم طبیعی است .

سکوت کرد …به سرعت ضبط ماشینش را خاموش کرد و خودش را جمع و جور …

وارد اتوبان که شدیم …حالم بدتر شد … سرفه ها امانم را بریده بودند …

ایستاد و مرا پیاده کرد و گفت که ممکن است حالم به هم بخورد و ماشینش کثیف شود و او چندشش می شود …و…رفت …

من تنها در شبی سرد … کنار اتوبان ایستاده بودم و با خودم فکر می کردم که چرا ؟ پدر و مادر او مگر از ما برایش نگفته اند ؟ معلمانش چه ؟ ! »

 ۲

یکی از جانبازان جنگ تحمیلی، سالها پس از مجروح شدن به علت وضع وخیمش به ایتالیا اعزام و در یکی از بیمارستان های شهر رم بستری شده بود .

از قضا ، چندروزی بعد از بستری شدن این جانباز جنگ تحمیلی متوجه می شود خانم پرستاری که از او مراقبت می کند نام خانوادگی اش مالدینی است. این جانباز ابتدا تصور می کند تشابه اسمی است؛ اما در نهایت نمی تواند جلوی کنجکاوی اش را بگیرد و از خانم پرستار می پرسد: « آیا با پائولو مالدینی ، ستاره ی شهیر تیم آ . ث . میلان نسبتی دارید ؟ » و خانم پرستار در پاسخ می گوید : « پائولو برادر من است ! »

جانباز ایرانی در حالی که بسیار خوشحال شده بود، از خانم پرستار خواهش می کند که اگر ممکن است عکسی به یادگار بیاورد و خانم پرستار هم قول می دهد تا برایش تهیه کند، اما جالب ترین بخش داستان صبح روز بعد اتفاق می افتد…

هنگامی که جانباز هموطن ما از خواب بیدار می شود، کنار تخت بیمارستان خود، پائولو مالدینی بزرگ را می بیند که با یک دسته گل به انتظار بیدارشدن او نشسته است و … باقی اش را دیگر حدس بزنید !

راستی هیچ می دانید، پائولو مالدینی اسطوره ی میلان از شهر میلان واقع در شمال غربی ایتالیا، به شهر رم واقع در مرکز کشور ایتالیا که فاصله ای حدود ششصد کیلومتر دارد رفت، تا از یک جانباز جنگی ایرانی که خواستار عکس یادگاری او بود، عیادت کند ؟ روز جانباز گرامی باد . »

پی نوشت :

۱. مقاله ی « نگاهی به آمارهای جنگ ۸ ساله / ۲۲۱ هزار شهید، ۵۵۴ هزار جانباز و ۴۲ هزار آزاده » ، در پایگاه « تاریخ ایرانی » ، نوشته ی سیدهادی کسایی زاده ، اول مهرماه ۱۳۹۱ .

برگرفته از : وب سایت محمدعلی اثنی عشری