در سال های اخیر در میان برنامه های تلویزیون ایران ، « رادیو هفت » برنامه ای بود که تا اندازه ای ، ارزش دیدن داشت . در این برنامه یک مجری باسواد و کتاب خوانده در کنار بخش های گوناگون این برنامه ، از شعرخوانی و قصه خوانی و گفتگو با هنرمندان تا معرفی کتاب ، مطالبی را برای مردم می خواند و گاهی با فال زدن به دیوان حافظ ، به شیوه ی غیرمستقیم ، در آموزش درست خوانی شعر فارسی هم ، کاری انجام می داد . اما نکته ای در تولید این برنامه دیده می شود که همانا « کم توازنی » بخش های گوناگون این برنامه در شب های گوناگون پخش آن است . به این معنی که سطح آن از یک شب تا شب دیگر ، افت می کند . بر اساس رسمی ناشناخته ، در این کشور هر موفقیتی پس از به دست آمدن ، به بازیچه تبدیل می شود . این را  که این واقعیت از سرمستی کسانی  که این موفقیت را به دست آورده اند ، سرچشمه می گیرد ، می توان تنها یک احتمال به شمار آورد  . چنان که حسادت رقیبان و غرض ورضان و کارشکنی های آنان ، احتمالی دیگر است . برنامه ی « رادیو هفت » هم از این وضع برکنار  نماند . در شرایطی که این برنامه به شب پخش « هزارمین » بخش خود نزدیک می شد ، این بی توازنی گسترشی شگفت آور پیدا کرد .

مرتضی احمدی ، بازیگر تئاتر و پژوهشگر ترانه های فولکلوری تهران ،در یکی از برنامه های رادیو هفت

برنامه ی « رادیو هفت » در شب های گوناگون هفته ، مجریان گوناگونی دارد : رشید کاکاوند ، منصور ضابطیان و … در شبی که یک مجری تازه وارد این برنامه را اجرا می کرد ، به مناسبت برخورد این برنامه با سالگرد امضای « فرمان مشروطیت » ، مجری در سخنانی چنین گفت : « بله … در ۱۴ مرداد ۱۲۸۵ مظفرالدین شاه فرمان تاسیس « مجلس شورای ملی ایران » را صادر کرد ؛ اما پس از چند ماه ، او فرمان تاسیس « مجلس شورای اسلامی » را داد !!!!!؟؟؟؟» به این ترتیب و با این سخنان ، قرار شد همه ی تاریخنگاران و پژوهشگران تاریخ معاصر ایران ، در درستی دانسته های خود و سندهای موجود از امضای فرمان مشروطیت شک کنند و آنها را به فراموشی بسپارند .

در یکی از بخش های این برنامه ، منصور ضابطیان هنگام گفتگو با محمد دادکان ، از پیشکسوتان ورزش فوتبال در ایران، به عنوان پرسش پایانی از او پرسید : « آقای دادکان ! چرا نام شما دادکان است ؟؟!!! » محمد دادکان که ظاهرا این پرسش ابلهانه و لمپنانه را از کبوتربازان سکوهای ورزشگاه ها هم شنیده بود ، گفت : « نام من در اصل « دادگان » بوده است و هنگام شناسنامه گرفتن با بی دقتی مامور ، « دادکان » نوشته شده است . » این پرسش که با دیدگاه های « ته کلاسی »ها و « لمپن » های درجه سوم و چهارم اجتماع در ارتباط بود ، مایه ی شگفتی بینندگان برنامه ی « رادیو هفت » شد .

شادروان حسین معدنی ، مربی پرافتخار تیم ملی والیبال ایران که در یکی از  برنامه های رادیو هفت برای تماشاگران قصه خواند .

در هفته ی پیش در راستای به کارگیری « ابتکارهای جوانانه »، در « رادیو هفت » قرار شد  جوانان امروز خاطرات خود از « شرارت » های شان در مدرسه را بازگو کنند !!!!؟؟ به راستی آنچه در تماس های تلفنی و پیامکی در آن شب در پاسخ به این فراخوان در این برنامه پخش شد ، دستمایه ای پر و پیمان برای پژوهشگران جامعه شناس و روانشناس و کارشناسان آموزش و پرورش بود تا میزان انحطاط در معیارهای اجتماعی و ژرف شدن دیدگاه های ضداجتماعی را بررسی کنند . اما شگفت انگیزترین بخش این برنامه این بود که ضابطیان پس از شنیدن شرح شاهکارهای ( تو  بخوان : کثافتکاری های ) مشتی ولگرد دانش آموزنما در آزار رساندن به آموزگار و مزاحمت برای همکلاسی ها ، که شنیدن آنها، نفس را از شرم در سینه ی هر شهروند طبیعی و تربیت شده حبس می کرد ، چنین گفت : « نه … من مطمئنم آموزگاران و دبیران عزیزمون مارو به خاطر این کارا می بخشند و به دل نمی گیرند !!!؟؟؟» به این ترتیب ، او نشان داد او  هم مانند بسیاری دیگر ، استعداد « سخن گفتن از سوی دیگران » را دارد . اگر او به راستی مجری یک برنامه ی فرهنگی است ، بد نیست این پیشنهاد را بررسی کند : در یک برنامه از «رادیو هفت» ، خاطرات آموزگاران و دبیران و مدیران آموزشگاه ها از خشونت هایی که در محیط آموزشی ایران به سبب همین « شرارت های بامزه » روی داده و به مرگ یکی از دو طرف انجامیده ، پخش کند .

روزگاری که نه « تلفن همراه » و « فیس بوک » اختراع شده بود و نه از برنامه ای مانند « رادیو هفت » خبری بود که بتوان هر چیزی را در آن پخش کرد ، کسانی که از کنار خانه های خرابه ی متروک و رهاشده می گذشتند ، با خط خود بر دیوارهای آنها چیزهایی می نوشتند که یکی از آنها این بود : « خط نوشتم که  خر  کند خنده ! »

در شب گذشته منصور ضابطیان با منطق همان پرسش لمپنانه از محمد دادکان ، تصمیم گرفت نام های عجیب روستاهای ایران را در برنامه ی « رایو هفت » بخواند !!!؟؟؟ او هیچ توضیخی در این باره نداد که « از نظر او ، « عجیب » به چه معنی است .» برای آگاهی منصور ضابطیان می گویم :« در ایران در دوره های گوناگون مردم به زبان های گوناگون از «خانواده ی زبان های ایرانی» همچون زبان های اوستایی ، پهلوی ، فارسی میانه ، فارسی دری و فارسی امروز خوانده و نوشته اند . نام های جغرافیایی هم با واژگانی از همین زبان های ایرانی بر جای های ایران نهاده شده اند . اینکه این نام های از سوی ایشان « عجیب » به نظر می رسند ، به این دلیل است که با ورود قوم های بیابانگرد و زبان های بیگانه ، شماری از نام های جغرافیایی ایرانی دستخوش دگرگونی های اساسی شده اند و کسی اصل آنها را به یاد ندارد . دیگر اینکه ایشان احتمالا ، دانشمند زبان شناس نیستند و باید « پرسیدن » را بیاموزند و چیزهایی را که نمی دانند ، بپرسند . شاید نگاهی به معنای برخی نام های جغرافیایی ، موضوع را روشن تر کند :

1. تهران = سرزمینی که در پای بلندی جای دارد ( پسوند « ران » در نام « شمیران » هم با « بلندی» در ارتباط است .)
2. اسپانیا = خرگوشستان : سرزمینی که زیستگاه خرگوش های بسیار است .
3. آرژانتین = سرزمین کانسارهای نقره
4. زر ده لک = روستایی در ایران که کانسار بزرگی از طلا در آن جای داشت . سال ها پس از غارت نهشته های این کانسار روشن شد ، بهره برداران آمریکایی و اروپایی از روی نام این روستا وجود طلا را در آن دریافته بودند : « زر ده لک ( در گویش روستایی )= زر در لک ( نام فارسی ) = جایگاه رگه های طلا )

اینکه یک روستا نام ساده ای دارد که معنای آن برای ضابطیان هم قابل درک است ، به این دلیل است که نامگذاری هر جای جغرافیایی ، با یک « داستان مهم » در ارتباط است و به نسل های بعدی یادآوری می کند که : « در اینجا مردمی می زیستند که با جهان درآویخته بودند و از « معنا»ی زندگی آگاه بودند و برای « بزرگداشت یاد کسی یا رویدادی » آماده بودند ، نامی در ارتباط با آن را بر سر روستا یا شهر خود بگذارند . گذشته از این ، چه کسی در کجای جهان ، چنین چیزی را با مسخرگی ، دستمایه ی اجرای یک برنامه ی تلویزیونی کرده است ؟ من تنها در یک فیلم کمدی دیدم که لورل از هاردی می پرسید : « ببین اوولی ! من مدتی هست که دارم فکر می کنم چرا به « اسب » میگن « اسب » !!!!! ؟ آیا این کار هیچ ربطی با موضوع این برنامه دارد ؟ اگر انگیزه ی انجام این کار، پاسخ به کنجکاوی شخص ضابطیان است ، چرا او به کتاب های مرجع و فرهنگ ها و واژه نامه ها نگاهی نمی اندازد ؟ اگر او به راستی می خواهد « دانش » مردم را از این دگرگونی نام های جغرافیایی افزایش دهد ، چرا از حضور کارشناسان تاریخ و جغرافیای تاریخی در این برنامه خبری نیست ؟ در برنامه ی دیشب جمله هایی به یادماندنی ای هم پخش شد که بد نیست برای نشان دادن میزان سقوط سطح برنامه ی « رادیو هفت » ، چند تا از آنها را در اینجا بیاورم :

1. آقا ! چرا نام روستای ما را نمی آورید ؟
2. آقای ضابطیان ! تا شارژ ما تمام نشده ، اسم ما را بخوان !
3. آقا تو رو خدا ! این بچه ی ما می گوید تا اسم مرا نخوانند نمی خوابم . اسم او را بخوانید تا بگیرد بخوابد !

سه  دهه ی پیش ، دولتک کویت در سایه ی بی تدبیری های شگفت انگیز در اداره ی سازمان رادیو تلویزیون ایران و خالی بودن برنامه های رادیو تلویزیون ایران از مایه های سرگرم کننده، فرصتی طلایی پیدا کرده بود تا از راه پخش برنامه های آبگوشتی ، بخشی از سیاست های خود و دولت برادرش ، صدام حسین را از راه توجه ایرانیان به برنامه های رادیو کویت پیش ببرد . در میان برنامه های رادیو کویت ، یکی هم برنامه ی « ترانه های درخواستی » بود . در این برنامه ، شنوندگانی از ایران ترانه های درخواستی خود ، « از داوود مقامی و عباس قادری و ایرج مهدیان  تا  ستار و  گوگوش و  ابی » را از مجری می خواستند و او آنها را برای شان پخش می کرد . برنامه ی رادیو هفت در شب گذشته را اگر بتوان به چیزی تشبیه کرد ، برنامه ی « ترانه های درخواستی رادیو کویت » است .

                                                                                                                                                                                                                                                                      ۱۴  آذرماه ۱۳۹۳