احسان هوشمند- کارشناس مطالعات استان‌های مرزی: گذران زندگی و معیشت ده‌ها هزار خانواده از هموطنان ما وابسته به رودخانۀ کرخه است. رودخانۀ کرخه از نظر آبدهی سومین رودخانۀ  کشور پس از رودخانۀ های کارون و دز است. در بالادست یعنی سرچشمه‌های کرخه در استان‌های لرستان و ایلام و حتی کرمانشاه کشاورزی و معیشت هزاران نفر، وابسته به این رودخانه‌ها مانند قره‌سو و سیمره و دیگر رودخانه‌هاست. در استان خوزستان نیز زندگی صدها هزار نفر از اهالی شهرستان‌های شوش، حمیدیه، دشت آزادگان و هویزه به رودخانۀ کرخه بسته است. کشاورزی، دامداری به‌ویژه گاومیش‌داری و ماهیگیری و صنایع دستی مرتبط با رودخانۀ کرخه بخشی از حساسیت‌های این منطقه از ایران را در این شرایط سخت خشکسالی نشان می‌دهد. افزون بر آنکه بخش مهمی از نیاز شرب و آشامیدنی مردم منطقه هم از طریق کرخه تأمین می‌شود. وجود حیات ‌وحش ارزشمند پارک ملی کرخه و نیز میراث باستانی حاشیۀ کرخه را هم باید بر ابعاد اهمیت راهبردی این رودخانه افزود که با خشک­سالی همۀ این میراث تاریخی و ذخایر طبیعی و نیز معاش مردم با خطر بزرگی روبه ‌رو می‌شود.

مردم منطقه در ده‌ها هزار هکتار زمین کشاورزی در این حوزه به کشاورزی اشتغال دارند. با توجه به نرخ بی‌کاری فزاینده و دورقمی در این منطقه و روند مهاجرت گسترده به حاشیۀ شهرها، در صورتی که دولت نتواند با اقدامی کارشناسی‌شده راهی برای کمک به مردم این سامان پیدا کند و راه‌­حلی برای کمک‌های فوری و تأمین نیازمندی‌های مردم به‌­ویژه در شهرستان‌های دشت آزادگان و هویزه و حمیدیه که بر اثر ممنوعیت کشت زندگی‌شان با مخاطره روبه‌رو شده، بیابد متأسفانه افزون بر افزایش نارضایتی ممکن است با تنش‌های اجتماعی و اعتراضات هم در این منطقه روبه ‌رو شویم. مردمی که بر اثر سیل ۱۳۹۸ تمام زندگی و سرمایه‌­شان نابود شد، چرا باید درست سه سال پس از سیل باز زندگی و معیشت شان با بحران مواجه شود؟ آیا نظام تدبیر در کشور به‌ویژه در استان خوزستان از پیش برمبنای پیش‌بینی‌ها، سناریوهایی مدیریتی در­این ­‌باره تدارک دیده بود تا در صورت خشک­سالی مردم دچار فلاکت نشوند؟ این نکته را یادآور شوم که در تنش آبان­ماه ۱۳۹۸ در برابر افزایش قیمت بنزین مناطق سیل‌زده کمترین مشارکت را در اعتراضات خیابانی داشتند؛ چرا که روند یاری‌رسانی و کمک تمام ملت ایران از گوشه ­و ­کنار کشور که با حضور خود در مناطق سیل‌زده به یاری سیل‌زدگان آمده بودند، موجب ایجاد امید و تشکیل سرمایۀ اجتماعی شده بود. اما اوضاع در شرایط موجود امیدبخش نیست و تاب‌آوری مردمان این سامان تحت تأثیر بی­‌توجهی و کم‌کاری‌های صورت­‌گرفته دچار آسیب جدی شده است. تا دیر نشده باید مسئولین برای تأمین نیازهای مردمان آسیب‌دیده از خشک­سالی فکری کنند و با ارائۀ کمک‌های نقدی معادل درآمد سال گذشته کشاورزان و نیز پرداخت خسارات بیمه‌ای و یا از دیگر راه‌های کارشناسی­‌شده در­این ­‌باره اقدامی فوری کنند. متأسفانه بی‌توجهی به درخواست‌های مردمی و عدم حضور سازمان‌­یافته مسئولان مربوطه در میان مردم و نیز فقدان مجامع صنفی و سندیکاها به‌­عنوان واسط میان جوامع محلی و دولت بر ابعاد این مشکلات افزوده است.

برگرفته از : روزنامۀ شرق، ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱ (با ویرایش)