در نخستین شب‌های تیرماه ۱۴۰۲، برگزاری کنسرت دونوازی سهراب پورناظری و علی قمصری شبی رؤیایی را برای هزاران علاقه‌مند به موسیقی ایرانی در مجموعه تاریخی سعدآباد آفرید. در «در هوای بی‌چگونگی» که مجموعه‌ای از دونوازی، تک‌نوازی و هم‌نوازی است، با هنرمندی گروهی از هنرمندان و اهالی موسیقی و به‌ ویژه سهراب پورناظری و علی قمصری، شنوندگان و بینندگان خود را به اعماق تاریخ ایران‌زمین دعوت می‌کند. ظرفیت‌های موسیقی ایرانی دیری است که مورد بی‌مهری اهالی سیاست و متولیان امر قرار گرفته است؛ بی‌توجهی غیرمسئولانه‌ای که زمینه را برای گسترش موسیقی غیرایرانی، فراخ و راه را برای موسیقی ایرانی تنگ کرد. در این سال‌ها گروهی از هنرمندان و استادان آواز و موسیقی ایرانی به‌ویژه موسیقی سنتی و مقامی ایرانی با خلق آثاری سحرانگیز و آسمانی با تلاشی خستگی‌ناپذیر چراغ موسیقی ایرانی را زنده نگه داشتند.

ایرانیان از جمله معدود ملت‌هایی هستند که با داشتن تاریخی دور و دراز و تمدنی شناخته‌شده، میراث بزرگی از گذشتۀ تاریخی خود را نگه داشته‌اند. ادبیات غنی فارسی و موسیقی ایرانی از جمله این میراث گرانقدر هنری و فرهنگی و ادبی و انسانی است. استادان بزرگی مانند استاد شجریان و استاد ناظری و خانوادۀ کامکارها از جمله میراث‌داران موسیقی اصیل ایرانی هستند. در میان این میراث‌داران باید یادی هم از خانواده استاد پورناظری شود. در سال‌های گذشته استاد کیخسرو پورناظری، خود و فرزندان هنرمندش سهراب پورناظری و تهمورث پورناظری با هنرنمایی خود خون تازه‌ای به رگ موسیقی سنتی ایرانی تزریق کرده‌اند؛ هنرمندانی وطن‌دوست و ایران‌دوست که با انتخاب مضامین متناسب با روح زمانه و همراهی هنرمندان صاحب سبک دیگر، شور و شوقی وصف‌ناپذیر آفریده و مشتاقان خود را به سفری دور و دراز در میان رازهای سرزمین جاویدان، ایران، می‌برند. هرچند رسانه‌های پربینندۀ کشوری دوره‌ای طولانی بر ناهمدلی با موسیقی ایرانی اصرار ورزیده و با نمایش‌ندادن ساز و آلات موسیقی و نمایش‌ندادن چنین آثار موسیقایی هنرمندانه‌ای، راه دیگری در پیش گرفته‌اند؛ اما تلاش هنرمندانی مانند پورناظری‌ها و همایون شجریان و علیرضا قربانی و دیگر هنرمندان موسیقی ایرانی موجب شده تا علاقه‌مندان موسیقی ایرانی با همراهی خود به ادامۀ شکوفایی موسیقی ایرانی یاری برسانند. سهراب پورناظری و علی قمصری با ابتکار عملی درخور ستایش با همراهی دیگر هنرمندان شور و شوقی هنری در روح و روان علاقه‌مندان برانگیختند تا با شنیدن موسیقی روح‌بخش ایرانی در این شرایط بی‌سخنی دمی با فرهنگ ایرانی بیاساییم.

‌ حضور هزاران مشتاق موسیقی سنتی ظرفیت بی‌بدیلی است که استفادۀ هنرمندانه از آن می‌تواند در گسترش موسیقی ایرانی اثر پایداری در پی داشته باشد. در برنامۀ اخیر پورناظری و قمصری چندهزار هم‌وطن مشتاق با حضور در این برنامه به یاری موسیقی ایرانی برخاستند. «در هوای بی‌چگونگی» گزیده شعری از بایزید بسطامی است که در حال و هوای این روزها می‌گوید «و سخنی به از بی‌سخنی نشنیدم. ساکن سرای سکوت شدم».

برگرفته از : روزنامۀ شرق ، ۱ ۱ تیر ۱۴۰۲ ( با ویرایش)