داریوش شایگان فیلسوف و دوست چشم جهان‌بین‌اش را بر جهان ما بست و گنجینه‌ی ارجمند آثارش را هم‌چون ودیعه‌ای گران به دست زمانه و به امروز و فردای ما سپرد.او جهانی‌ترین چهره‌ی فرهنگی ایران در هفت قرنِ گذشته پس از حافظ ــــ در کنار عباس کیارستمی ــــ  است و موجب سربلندی کشورش در والاترین مکان‌های فرهنگی جهان . ۴۱ سال از آشنایی من با اندیشه‌ی بلند و ره‌گشای او می‌گذرد و ۲۴ سال از افتخار هم‌نشینی با او ، از آن روز دلپذیر و فراموش‌نشدنی که در خدمت دوست دیرینه‌ی عزیز علی دهباشی ـــــ چند روز پس از بازگشت دکتر شایگان به وطن ـــــ قرار بود برای چند دقیقه به دیدن او به شرکت شایگان در خیابان سپند برویم ، آن چند دقیقه به بیش از پنج ساعت کشید ، ساعت‌هایی که ما در روشنا و گرمیِ فضیلت و دانش و مهر و زیبایی و لطف او به سرخوشی گذراندیم ، و پس از آن مکرر شد . شاهد بوده‌ام که قلب دریاوشِ بی‌مرزش با عشق ایران می‌تپید . او که شهروند جهان بود ، و آغوش جهان نیز بر او گشود بود و زیر آسمان‌های جهان زیسته بود ، امن و امانِ خود را زیر آسمان ایران می‌دید که ـــــ به گفته‌ی او ــــــ  ” طنین آبیِ کاشی‌های اصفهان‌اش طعنه بر گنبد مینا می‌زنَــد ، آن امپراتوریِ فرهنگی که هنوز حرف آخرش را نگفته است . “

داریوش شایگان ایرانی‌ترین روشنفکر معاصر است که جست‌وجو‌گر بینا و هُشیار و خستگی‌ناپذیرِ اقالیم فرهنگ و تمدن جهان بود ؛ خوشا ما و ایران‌زمین که او را داریم . میراث ارجمند و گرانِ اندیشگیِ او روشنا‌بخش راهِ ماست در جاده‌ی ناروشن و پُر مخافتِ امروز و فردای نزدیک ، و یادِ سرشار از فضیلت و مهرش گرمابخشِ همیشگیِ قلبِ آن کسان که او را می‌شناختند . فیلسوفِ شادانِ ما ، همه روشنی و صلح و لطف و مهر و فروتنی بود ــــــ فروتنی این فضیلتِ کم‌یاب .