اشاره :

 این مطلب صرفا در پاسخ به کسانی نوشته شده است که بی توجه به مستندات تاریخی ، مدعی هستند بلوچ ها مردمانی غیرایرانی هستند . گروهی از افراطیون نیز بر مبنای همین ادعاها هیچگونه حقی برای مردم بلوچ قائل نیستند؛ وگرنه نژاد و قوم و مذهب به هیچ وجه موجب برتری و امتیازی نسبت به دیگر انسان ها نیست . از همه ی دوستان مخالف و موافق این دیدگاه که نظرات خود را رعایت ادب و احترام و در چارچوب منطق بیان می کنند، سپاسگزارم .

منابع و مستندات فراوان و شواهد متعدد فرهنگی و زبانی ، همه ، حکایت از هویت آریایی مردم بلوچ و اصالت و ریشه ی تاریخی این قوم در خاک ایران‌زمین دارد. تا آنجا  که فردوسی، استاد شعر و سخن حماسی ایران، در چند جای «شاهنامه » از «کوچ » و «بلوچ » به عنوان دلاوران و غیورمردان میدان جنگ یاد می‌کند.

زبان‌شناسان گواهی می‌دهند که «زبان بلوچی» بیشترین قرابت و واژگان مشترک و هم‌ریشه را با «زبان فارسی باستان» (پهلوی) دارد. پژوهشگران می‌گویند که بسیاری از واژگان زبان‌های بلوچی و گیلکی و تالشی با هم یکسان یا هم‌ریشه هستند. زبان و فرهنگ کردی و بلوچی نیز در بسیاری موارد با هم خویشاوندی دارند. برخی رسوم اصیل ایرانی نیز که به مرور زمان در فرهنگ‌های دیگر اقوام ایرانی از بین رفته‌اند، در میان مردم بلوچ زنده مانده اند. علاوه بر آن بلوچ ها هنوز هم خصلت‌هایی کهن چون مهمان‌نوازی، عیاری، مردانگی و شهامت و… را حفظ کرده‌اند.

همگان اذعان دارند که بلوچ‌ها در طول تاریخ از مرزداران واقعی این سرزمین بوده‌اند و هرگز بی‌توجهی و کم‌توجهی حکومت‌های مرکزی به آنان ، موجب جدایی آنان نگردیده است و با جان و دل از مرزهای کشور پاسداری کرده‌اند. بخش‌هایی از بلوچستان نیز که از ایران جدا شده است ، در واقع سند خیانت حاکمان نالایق و سیطره ی استعمار است و به همین دلیل است که بخش‌های جداشده ی بلوچستان هرگز نتوانسته‌اند خود را با سیستم حکومتی کشورهای جدید هماهنگ کنند. اما در بلوچستان ایران علی‌رغم همه ی انتقاداتی که به دولتمردان وجود دارد ، هرگز شعار تجزیه‌طلبی شنیده نشده و خواهان نداشته است و به دلیل تعلق خاطر عمیق مردمان این منطقه به خاک و سرزمین ایران، اندک افراد و گروه‌های مدعی تجزیه‌طلبی تاکنون نتوانسته اند راه به جایی ببرند و کمترین موفقیتی حاصل کنند.

شکی نیست که مردم بلوچ خواهان دستیابی کامل خود به حقوق شهروندی و اساسی از جمله : حق تدریس زبان مادری در مدارس و دانشگاه‌ها و رفع همه ی اَشکال تبعیض از جامعه و برخورداری از حقوق برابر با سایر ایرانیان هستند و قدم‌هایی نیز در این مسیر برداشته اند ، اما هرگز داعیه ی تجزیه‌طلبی و ضدیت با ایران و ایرانی نداشته‌اند. سخنان مولانا عبدالحمید در تالار وحدت تهران پس از پیروزی حسن روحانی با استقبال بی‌سابقه‌ای روبرو شد که گفت : « اهل‌ سنت ایرانی هستند و ایران متعلق به همه ی اقوام ایرانی است .». این سخن در واقع تأکیدی بر این مهم است که بلوچ‌ها خود را ایرانی دانسته و در چارچوب این کشور و سرزمین مطالبات و حقوق خود را از طریق قانون پیگیری می‌کنند.

متاسفانه عده ی اندکی از خارج‌نشینان با اهداف و اغراض خاص سیاسی، با شعار تجزیه و استقلال، راه خود را از توده ی مردم جدا کرده و بی‌توجه به مستندات و شواهد تاریخی و زبانی و فرهنگی سعی دارند که مردم بلوچ را از اصالت و هویت ایرانی خود جدا کرده و ساز دیگری بزنند. طبیعی است که افراد و جریانات سیاسی مختلف دارای افکار و عقاید و نظرات مختلفی درباره ی مسائل مختلف هستند و همه ی افکار و اندیشه‌های سیاسی در چارچوب عقل و منطق و ادب قابل احترام هستند. برای من آن دسته از مخالفان سیاسی که همراه با درک شرایط داخل ایران، علی‌رغم مخالفت‌ها و دیدگاه‌های مخالف ، به رای و نظر جامعه ی ایرانی و اقوام داخل کشور و راه و روش آنان برای پیگیری مطالبات و حقوق‌شان از طریق قانون و روش‌های مسالمت‌آمیز مذاکره و گفتگو احترام گذاشته‌اند ، قابل احترام هستند؛ اما روی سخنم با آن دسته از خارج‌نشینانی است که با عدم درک صحیح شرایط داخل کشور، در کنج عافیت نشسته و برای ما در داخل کشور نسخه می‌پیچند و به اصطلاح بیرون از گود می‌گویند : «لنگش کن.»

در انگلستان، آمریکا و فرانسه و … نشستن و از آنجا نسخه پیچیدن برای مردم ایران، بدون اطلاع و آگاهی از شرایط ، افکار و باورها و وضعیت این مردم کار پسندیده‌ای نیست. مردام داخل ایران ممکن است شرایط سختی را به لحاظ اقتصادی، به دلیل تحریم‌ها و تنگناها و سیاست‌های نادرست اقتصادی و … تجربه کنند. ممکن است اختلاف‌نظرهای سیاسی و … داشته باشند و یا با برخی سیاست‌های فرهنگی و شرایط سیاسی حاکم بر کشور مخالفتی داشته باشند، اما همیشه مخالفت و موافقت خود را از طریق حضور فعالانه در انتخابات و مشارکت سیاسی و … ابراز کرده و خواسته‌های خود را از طرق قانونی طرح و پیگیری کرده‌اند. مردم بلوچ به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از جامعه ی ایرانی از همین طریق و با همین شیوه‌ها ، خواسته‌ها و انتظارات خود را طرح و مطالبه کرده‌اند. به همین دلیل هر اقدام و حرکتی که مخالف با باورها و اعتقادات مردم و و مانع مصالح آنان باشد و یا از خارج هدایت شده باشد ، محکوم به شکست است. یکی از مهم‌ترین دلایل شکست حرکت‌های تروریستی و افراط‌گرایی در منطقه نیز این است که این حرکت‌ها و عقاید در بین مردم بلوچ و بزرگان آنان مقبولیت نداشته و قابل پذیرش نیست . بلوچ‌ها هرگونه اقدام مسلحانه و افراطی را بر خلاف منابع و مصالح کلی جامعه ی خود و به عنوان مانعی بر سر راه توسعه و آبادانی کشور و استان و در راستای ناامن کردن فضای جامعه دانسته ، در مقابل آن می‌ایستند. مواضع صریح علما و بزرگان قوم در مقاطع مختلف مؤید این دیدگاه است .

بنابراین از جریانات و افراد خارج‌نشین انتظار می‌رود برای ما در داخل کشور نسخه نپیچند و افکار و عقاید خود را به نام قوم و مردم تلقی نکنند و اجازه بدهند مردم بلوچ در داخل کشور با استفاده از همه ی ظرفیت‌های قانونی و راهکارهای مسالمت‌آمیز با حفظ وحدت و انسجام و امنیت که ضرورتی انکارناپذیر برای زندگی و بهبود شرایط سیاسی، فرهنگی و … است ، حقوق و مطالبات مشروع خود را پیگیری کنند.

از مسئولین نظام و متولیان امر نیز انتظار می‌رود، فضا را برای توسعه ی فعالیت‌های مدنی، فرهنگی و اجتماعی هموارتر کنند تا زمینه ی افزایش مشارکت اقوام اصیل ایرانی،  از جمله مردم بلوچ که سابقه وطن‌دوستی و مرزداری آنان به قدمت تاریخ ایران است، مهیاتر گردد. بدون تردید هر نوع محدودیت فراقانونی و هرگونه مانع بر سر راه فعالیت‌های شفاف مدنی، سیاسی، فرهنگی و … باعث رشد گروه‌ها و جریانات افراطی و فعالیت‌های غیرقانونی می‌شود .