اشاره :

سرانجام صدای مهیب تروریسم کور در لندن هم طنین انداخت . همان گونه که پیش تر هم نوشته ام ، این رویداد و رویدادهای مانند آن ، بی هیچ دودلی بخشی از بازده بذر زهرآگینی است که در جریان مبارزه ی مجاهدین افغانی با ارتش سرخ ، به دست سرویس های امنیتی غرب و در مدارس حقانی پاکستان کاشته شد . در این نوشته ی کوتاه فشرده ای از روند بنیادگذاری گروه های تروریست و دهشت افکن ، پس از اشغال افغانستان به وسیله ی ارتش سرخ شوروی را ، پیش رو می گذارم .

یادآور می شوم ، هر کس اندک تردیدی در زمینه ی این نوشتار دارد ، می تواند مقاله ی پژوهشی جفری گلد برگ ، خبرنگار «نیویورک تایمز» در زمینه ی چگونگی پدیدارشدن مدرسه های حقانی پاکستان را بخواند. این مقاله پژوهشی مفصل با ترجمه ی شیوای مهرداد فرهمند است که در ویژه نامه ی نوروز ۱۳۸۰ روزنامه ی «همشهری» ( ۲۷ اسفند ۱۳۷۹ ) چاپ شده است  .

 * * *

پس از اشغال افغانستان به وسیله ی ارتش سرخ ، آمریکا با یاری گرفتن از انگلیسی های کهنه کار در امور خاورمیانه ، به بهانه ی کمک رسانی به مجاهدین افغانی ، سازمانی ویژه پدید آورد که زیربنای سازمان های تروریستی کنونی در خاورمیانه ، شمال آفریقا و دیگر جاها است .

در این سازمان نامرئی ، از مسیر عربستان و امارت های متحد عربی ، منابع مالی و تسلیحاتی در اختیار سازمان اطلاعات ارتش پاکستان قرار می گرفت . این سازمان ، کار آموزش نظامی افغانستانی های متعصب به آئین و خاک خود را انجام می داد ؛ اما کار آموزش عقیدتی ، همراه با جزم گرایی واپس گرایانه بر عهده ی شبکه ی مدارس حقانی پاکستان ( که بنیانگذاری آن در دوران استعمار هند به وسیله ی انگلیسی ها داستان جداگانه ای است ) بود . بدین ترتیب اسامه بن لادن ( دوست و شریک خانواده ی بوش ) سازمان القاعده و در کنار آن طالبان را در فرایندی مشکوک بنیانگذاری کرد .

پس از خروج ارتش سرخ از افغانستان و فروپاشی شوروی ، مردم افغانستان با مصیبتی از نوع دیگر روبرو شدند : مصیبتی به نام « طالبان » که از حمایت القاعده برخوردار بود . دولت ملی و مردمی برهان الدین ربانی که می توانست آرامش و سازندگی را برای مردم رنج کشیده و قربانی داده ی افغانستان به ارمغان بیاورد ، به وسیله ی طالبان و در فرایندی مشکوک از عدم کمک رسانی به آن ، سقوط کرد و جنگ و خونریزی در افغانستان ادامه یافت – که هنوز هم ادامه دارد  .

در این نوشته بنای تاریخ نویسی ندارم و از این رو از ورود به روند گسترش القاعده ، تبدیل شمال پاکستان به مرکز تروریست پروری ، ماجرای کاملا مشکوک ۱۱ سپتامبر و….درمی گذرم و فقط یادآور می شوم ، آنچه در بالا نوشتم برای یادآوری پیشینه ی ایجاد سازمان های افراط گرای مذهبی در راستای ناآرام نگه داشتن بخش بزرگی از غرب آسیا و شمال آفریقا است . این را می دانیم که زبانه های این آتش اکنون تا قلب اروپا هم گسترش یافته است.

انفجار در وست مینستر ، در لندن

تجربه ی القاعده و طالبان موجب شد ایجاد سازمان های افراط گرای مذهبی با نام های گوناگون و ارائه ی برداشت های شگفت انگیز از دین اسلام به روندی عادی در منطقه تبدیل شود : سلفی ، تکفیری ، النصره ، توحید الاسلام ، لشگر جنگهوی ، داعش ، جیش العدل و ده ها فرقه ی مسلح دیگر که اوج واپس گرایی و بی رحمی آنان را در رویدادهای لیبی ، سوریه ، عراق و افغانستان شاهد بودیم .

کیست که خبرها را ( ولو گذرا ) نخواند و نداند پول و اسلحه ی این فرقه از کجا ، و از سوی چه قدرت هایی تامین می شود ؟ گرچه اختلافات مذهبی میان فرقه های مختلف اسلامی از میان نرفته بود ، اما مدارای دینی در منطقه به مرحله ای رسیده بود که مسلمانی ، به دلیل اختلاف در قرائت از دین ، مسلمان دیگری را نمی کشت ؛ رهبران مذهبی فتوای قتل و به کنیزی گرفتن دختران و زنان فرقه های مخالف و…. نمی دادند . حتی سازمان هایی برای به حداقل رساندن اختلاف میان فرقه های مسلمانان ایجاد شده بود که موفقیت هایی هم داشتند . نمونه ی این سازمان ها یکی هم «سازمان تقریب مذاهب» است که کوشش های آن موجب شد شیخ شلتوت ، مفتی « الازهر » شیعیان را یکی از فرقه های پذیرفته شده و مشروع اسلامی اعلام کند .

حال بنگرید به :

۱ . اختلاف روزافزون میان فرقه های اصلی و کهن اسلامی ( سنی ها ، شیعه ها، علوی ها ، اسماعیلی ها و….. ،

۲. سر برآوردن فرقه های افراط گرا و خونریز جدید که ثبات در کشورهای مسلمان را هر روز بیش از روز پیش سست تر می کنند .

اینک مشتی جزم گرای خشک مغز و اسلحه به دست با نام اسلام ، خون مسلمانان را در جای جای جهان اسلام بر زمین می ریزند و ، دانسته یا نادانسته ، جاده صاف کن کشورهای استعمارگر برای چیرگی بیشتر بر کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا شده اند.

آیا خرد از میان رهبران فرقه های اصلی اسلامی رخت بربسته است ؟ . اگر پاسخ « نه » است ، پس چرا در برابر این وضع سکوت پیشه کرده اند و گرد هم نمی نشینند تا برای جلوگیری از فاجعه ای که در راه است ، چاره ای بیاندیشند و به توافقی دست یابند ؟

از سویی ، آیا وقت آن نرسیده است که حادثه ی لندن رهبران کشورهای قدرتمند غربی ( که به خیال خودشان بدون گذاشتن رد پا ، بر آتش تروریسم کور و خونریز جهان کنونی می دمند ) را به اندیشه ورزی وادارد تا دریابند که الگوی آنان برای بهره وری از سازمان های تروریستی بناشده بر پایه های اختلافات مذهبی و قومی ، الگویی شده برای آنهایی که تحت سیطره و کنترل پنهانی ترین لایه های سازمان های اطلاعاتی و امنیتی غرب نیستند و یا اگر بوده اند ، سر به طغیان علیه آفرینندگان خود برداشته اند  و برمی دارند .

و بی هیچ دودلی ، اگر برای مهار واقعی ( و نه نمایشی ، به شیوه ی کنونی آمریکا ، روسیه ، فرانسه ، آلمان و….. و امربران منطقه ای آنان همچون ترکیه ، عربستان سعودی ، امارت های متحد عربی ، قطر و….. ) کاری کارستان انجام نشود ، این پدیده ی ویرانگر به همان اندازه ثبات غرب و شرق را به خطر خواهد انداخت که چهار دهه است صلح و ثبات را برای مردم خاورمیانه و شمال آفریقا به صورت رویایی دست نیافتنی درآورده است؟

در گفتاری دیگر به «نفرت پراکنی سازمان یافته و هدفمند قومی در این منطقه » خواهیم پرداخت که مقوله ی دیگری است و بررسی به آن مجال دیگری را طلب می کند .

                                                                                                      چهارم  فروردین ۱۳۹۶