این عکس خیلی قیمت دارد. امیدبخش است. شکوهمند است. نشان می‌دهد که زیر کویر لوتی که ما بر آن مردگی می‌کنیم ، کاریزهای نجیب مهربانی و شرف و مردمی همچنان می‌جوشد و جریان دارد. اگر نامردمی‌ها ما را در حصار گرفته، این عکس هم هست. مثل این راننده هم هستند. مردم بی‌ادعایی که صورت خود را با سیلی سرخ می‌کنند و از قوت لایموت خود به هموطن خانه‌خرابشان می‌بخشند. از تعبیر سایه وام بگیرم. این راننده « از ستون‌های انسانیت » است. مثل این راننده کم نیست. فقط پیش چشم نیستند و صدایشان شنیده نمی‌شود. ایران را این مردم نگاهبانی می‌کنند. خموشانه جوانمردی و گذشت و مهربانی و بزرگواری را مثل آب حیات عشق به رگهای تفتۀ جامعۀ ناصبور و خسته روانه می‌کنند. اینها ملاط اجزای ازهم‌گسستۀ کشور زخمی ما هستند. یکی‌شان به مثابۀ هزار و هزاران تأثیر دارند. به از صدهزار.

برگرفته از : کانال نور سیاه (یادداشت های ایران شناسی دکتر میلاد عظیمی)