« خاطرات هیتلر ، ۲۲  اگوست ۱۹۳۹ :

من تصمیم خود را برای حمله به لهستان در بهار گذشته گرفتم. در حقیقت، من از این می ترسیدم که ائتلاف سیاسی مرا مجبور کند تا به صورت همزمان به انگلستان و فرانسه و روسیه و لهستان حمله کنم. حتی این خطر را هم نباید دور از انتظار دانست. پس از پاییز سال ۱۹۳۸، و به سبب اینکه متوجه شدم که ژاپن نمی تواند به ائتلاف ما بپیوندد، و موسولینی نیز به سبب  اشکال تراشی های شاه ایتالیا و خیانت های رذیلانه ی ولیعهد آن کشور تحت فشار است، تصمیم گرفتم تا با استالین متحد شوم.

در آخرین تجزیه و تحلیلم، به این نتیجه رسیدم که تنها سه دولتمرد بزرگ در جهان وجود دارند: استالین، من، و موسولینی. در این میان موسولینی ضعیف ترین است ؛ برای اینکه او نه می تواند در برابر قدرت تاج و تخت ایستادگی کند و نه در برابر کلیسا. استالین و من تنها کسانی هستیم که آماده ایم تا آینده را در نظر آوریم و با آن روبرو شویم؛ تنها آینده و نه هیچ چیز دیگر. بر همین اساس، من باید ظرف چند هفته ی آینده با استالین در مورد مسائل مرزی آلمان و روسیه [مسئله ی لهستان]  و تقسیم جهان گفتگو کنم.

روی جلد کتاب « هیتلر و  نسل کشی ارمنیان » ، نوشته ی کئورک .ب . بردکجیان

قدرت ما از سرعت و خشونت ما سرچشمه می گیرد ؛ چنگیزخان میلیون ها نفر از زنان و  کودکان را با قصد قبلی و خاطری آسوده قتل عام کرد. تاریخ صرفا او را بنیانگذار یک دولت می داند. اینکه تمدن ضعیف اروپای غربی در مورد من چه قضاوتی می کند، پشیزی برای من ارزش ندارد.

من فرمانی صادر خواهم کرد، که هدف ما از جنگ تنها رسیدن به یک قلمرو مشخص نیست بلکه دشمن نیز باید از نظر فیزیکی نابود شود، و هر کسی که بخواهد [از این فرمان من] کلمه ای انتقاد کند، به جوخه ی اعدام سپرده خواهد شد. بر همین اساس من به جان برکفان در جبهه ی شرق آماده باش کامل داده ام و به آنها دستور داده ام تا بیرحمانه و بدون گذشت، مردان، زنان و کودکان لهستانی نژاد و لهستانی زبان را به کام مرگ بفرستند. تنها در این صورت است که ما می توانیم فضای زندگی (Lebensraum) مورد نیازمان را به دست آوریم. چه کسی، بعد از این همه [مصیبت]، امروز از قتل عام ارمنی ها سخن می گوید؟ » [۱]

پی نوشت ها :

 بخشی از  کتاب «هیتلر  و  نسل کشی ارمنی ها» با این کتابشناسی :

Kevork B. Bardakjian, Hitler and the Armenian Genocide ,Cambridge, Massachusetts : The Zoryan Institute, 1985.

متن بالا ترجمه ی فارسی یک سند آلمانی است که در اختیار شخصی به نام «لخنر» در برلین بود. این سند نخستین بار در در سال ۱۹۴۲م ، با نام «از آلمان چه خبر؟» توسط لخنر به چاپ رسید.( New York: Dodd, Mead & Co., 1942, pp. 1-4.  ) پس از آن در دادگاه نورنبرگ این سند تحت عنوان سند L-3 یا ضمیمه USA-28 شناخته می شد.

توضیح مترجم :

• هیتلر در جستجوی فضای زندگی (Lebensraum) برای تامین سعادت ملت آلمان بود. در نتیجه ی جنون او  آلمان به دو بخش تقسیم شد، بسیاری از مردان آلمانی کشته شدند و آلمان نیازمند نیروی کار خارجی شد . در نتیجه آلمانی ها نه تنها به «فضای زندگی» بیشتری نیاز نداشتند، بلکه در پهنه ی سرزمین آلمان نیز انسان های زیادی برای کار و زندگی وجود نداشتند. روند مهاجرت ها به آلمان آغاز شد و مردان کاری از سرزمین های همسایه همچون مجارستان، یوگسلاوی، رومانی، یونان، پرتغال، اسپانیا، ایتالیا و … به بازارهای کار آلمان ورشکسته هجوم آوردند. به جز آنها مسلمانانی پرشمار از کشورهایی چون ترکیه، الجزایر و مصر، … به بازار کار آلمان سرازیر شدند، تا آنجا که آنجلا مرکل مجبور شد که تاکید کند که آلمان «کشوری مسیحی» است. بله، این دستاورد مردی بود که به دنبال «فضای زندگی» برای نسل نوین آلمان بود.
• هیتلر در خاطرات هذیان گونه ی خود، الگوی خود در قتل عام لهستانی ها را قتل عام موفق ارمنی ها توسط ترک های عثمانی می داند، و بر این باور است که هیچکس دیگر فاجعه ی نسل کشی ارمنی ها به خاطر نمی آورد. اما برخلاف اندیشه ی خام او، امروزه ده ها کشور به همراه مجالسشان و مجامع بین المللی بسیاری خواستار اعتراف دولت ترکیه به این جنایت ، و پوزش از ارمنی ها و جبران خسارات مادی و معنوی آنها هستند. از دیگرسو رویای ترک های جوان به مانند هیتلر به بار ننشت . آنها قصد آن داشتند تا «ترکیه ای برای ترک ها» به وجود آورند. از همین رو در شرق ترکیه ،ارمنی ها را تبعید و قتل عام کردند. اما آنها در نقشه ی شوم خود شکست خوردند. امروزه در همه ی استان هایی که شهروندان ارمنی آنها قتل عام شدند، کردها ساکن شده اند. در ۱۷ استان استان شرق ترکیه، کردها بیش از ۶۵% جمعیت استان را تشکیل می دهند که از این میان در ۸ استان جمعیت کردها پیرامون ۸۰% است ( Ahmet Buran Ph.D., Türkiye’de Diller ve Etnik Gruplar , ۲۰۱۲) . پس سیاست «ترکیه برای ترک ها»ی عاملان جنایت نسل کشی ارمنی ها هم با شکست روبرو شده است. امروزه جهانیان می توانند با محکومیت این جنایت بزرگ مانع از آن شوند تا این مصیبت باز هم به الگویی برای جنایتکاران دیگر تبدیل شود.