این خبر در خردادماه سال جاری در « پایگاه اینترنتی کردها » منتشر شده است :

« ۱۵ کودک با میانگین سنی ۱۳ سال در دیاربکر ترکیه از سوی پ.ک.ک ربوده شدند .

به گزارش « پایگاه تحلیلی کردها » ۱۵ کودک کرد در دیار بکر از سوی عوامل و وابستگان سازمان تروریستی پ.ک.ک . ربوده شده و به قندیل منتقل شدند. مقامات ترکیه میانگین سنی این کودکان را ۱۳ سال اعلام کرده اند. مادران و خانواده ی کودکان ربوده شده در یکی از میدان های دیار بکر اقدام به تحصن کردند. آن ها در حالی که به شدت متاثر هستند با نمایش تصاویری از کودکان خویش ، خواهان بازگشت هرچه سریع ترفرزندانشان شدند .

طیب اردوغان روز سه شنبه از مسئولان « حزب دموکراتیک خلق ها » (وابسته به پ.ک.ک ) خواست که کودکان را به کشور بازگردانند. در پی این ماجرا صلاح الدین دمیرتاش ، دبیرکل « حزب صلح و دموکراسی » با خانواده ی کودکان ربوده شده دیدار کرد. گفتنی است حزب یادشده نیز از وابستگان سازمان پ.ک.ک است .

بنا بر خبرهای منتشر شده، در کمپ های پ.ک. ک بیش از ۱۲۰۰  کودک آموزش نظامی می بینند. پ.ک.ک در سال های گذشته بارها اقدام به آتش زدن مدارس در ترکیه کرده است.استفاده از« کودک- سرباز» جرم و بر خلاف موازین حقوق بشری است. به نظر می رسد ، ربودن کودکان و آموزش نظامی و ایدئولوژیک آنان در سازمان های تروریستی تبدیل به یک رویه شده است. از نمونه های مشابه می توان به اقدام گروه « بوکو حرام » اشاره کرد که به تازگی گروهی از دختران نیجریه ای را ربوده و به اردوگاه های نظامی منتقل کرده است .

علی رغم تلاش پ.ک.ک در راستای ترسیم چهره ی این سازمان به عنوان مدافع حقوق بشر تا کنون گزارش های بیشماری از نقض حقوق بشر توسط این سازمان منتشر شده است .

                                                                                                                                                                                                                 ۹  خرداد ۱۳۹۳    »

بررسی رفتار گروه پژاک هم که شاخه ای از پ.ک.ک است ، نشان می دهد که این گروه هم مشی شیطانی پ . ک. ک. را ادامه می دهد. این باند جنایتکار که اندک مسامحه ای را در ستم به مردم کردستان جایز نمی داند، کودکان را به زور از خانواده ها می گیرد، جدا ( ایزوله ) و از خود بیگانه (آسیمیله ) می کند و سپس از آنها یک قاتل می سازد. این کودکان پس از مدتی دیگر انسان سابق نیستند و شخصیت دیگری پیدا می کنند .

نخستین مقصر در این رویدادها، خود جریان های سیاسی مدعی کردستان از جمله پژاک هستند که از کودکان قاتل می سازند. آنها همان کاری را می کنند  که بوکوحرام انجام می دهد. فرض کنیم قاتل اعدامی نه در زندان دولت بلکه به هنگام درگیری کشته می شد. در این صورت تکلیف چه بود ؟ آیا تیراندازی به افراد زیر ۱۸ سال در هنگام درگیری ، آن هم بالای کوه ، مجاز است؟

کودک – سربازان پ . ک . ک . و پژاک در فاصله ی عملیات نظامی به بازی های کودکانه ی خود می پردازند .

اگر از آمریکایی ها بپرسیم ، پاسخ آنها «بله» است ؛ « تک تیرانداز آمریکایی » به هنگام انجام وظیفه ، اگر ضرورت ایجاب کند ، به کودک ۱۰ساله هم شلیک می کند. اگر از پلیس آمریکا هم بپرسیم، باز پاسخ مثبت است. پلیس ترکیه هم در پاسخ چنین پرسشی همین پاسخ را می دهد . اما همه ی مسئله اینها نیست.  مسئله ی اصلی ادامه ی زندگی و فعالیت سازمان های ترور و حاکمیت  گفتمان ترور است. تا وقتی که خود این سازمان ها از بین نرفته اند، سو استفاده از این کودکان هم ادامه خواهد داشت. تعداد این کودکان در پایگاه های تروریستی امروز جهان کم نیست.

آنها اول کودکان را به میدان می فرستند و بعد از احساسات مردم را بهره جویی می کنند. پرسشی که همچنان بر جای است ، این است که : « چرا اگر همین کودکان ، سربازان ایران را شهید کنند ، فرماندهان این گروه های تروریستی با تبلیغات بسیار می گویند ، « یک کودک تجزیه طلب از پس نیروهای کارکشته ی ایرانی برآمد » اما اگر همین کودکان تروریست دستگیر یا کشته شوند ، از احساسات پاک مردم سو استفاده می کنند و آن را علیه دولت می شورانند ؟

این کار اگر نامی داشته باشد ، این است : سیاست کثیف .